China uit, Nepal in.
Door: Wouter
Blijf op de hoogte en volg Wouter en Karin
17 November 2009 | Nepal, Pokhara
Hallo allen,
De vlucht van Beijing naar Kathmandu (via Kunming) ging allemaal erg voorspoedig (afgezien van een miniem detail; maar daarover later meer). Wij zijn nu in Nepal. Ons laatste land voor wij weer Europa in zullen vliegen.
Vandaag zijn we met de bus uit Kathmandu naar Pokhara gereden. De rit duurde slechts 7 uur. In kilometers zat het rond de 200km. Je begrijpt het al: heerlijk heen en weer slingeren over de weg, langs andere weggebruikers, door kuilen en gaten en onderweg mochten wij slechts 5 gekantelde bussen/vrachtwagens aanschouwen. De mooiste was wel waar de voorwielen van de vrachtwagen over de afgrond hingen en de achterwielen 2 a 3 meter boven het gebroken asfalt hingen. De wagen was weliswaar niet gekanteld, toch een mooi gezicht. Zeker omdat de bestuurder en 3 kompanen ontspannen een kaartspoel aan het spelen waren onder de achterwielen. Helaas geen foto kunnen maken. Deze was zeker een Zilveren Camera waard geweest (en dat zonder Photoshop!).
Miraculeus is onze bus wel op de weg gebleven en heeft deze zelfs geen schrammetje meer gemaakt dan toen wij vertrokken.
De plaats Pokhara (850m) zal voor ons het vertrekpunt zijn van een trek (=meerdaagse wandeling) richting Annapurna 8091m. Het beklimmen van de top zelf kost iets rond de E15.000,- p.p. Mede om deze reden zullen wij een toppoging achterwege laten en niet verder gaan dan Poon Hill 3270m. Deze hardcore trekking zal ons maar liefts 6 dagen van het leven kosten.
Maar voor het zover is zal ik eerst nog vertellen over onze laatste dagen in China.
China; de laatste dagen.
Niet alleen hebben wij nog een klassiekstuk (Mahler 9) bijgewoond, ook nog de grote muur beklommen plus bewandeld, de verboden stad bezocht, rond het zomer paleis gelopen, een Kung-Fu Show bijgewoond en enkele souvernirs gekocht (zelfs een paar voor de thuisblijvers).
Het concert bleek een onnavolgbaar stuk te zijn. Karin beschreef het als volgt: "een bijna niet tonaal stuk gecomponeerd door een man het einde van zijn leven". Dat klonk mij als muziek in de oren aangezien ik normaliter enkel luister naar a-tonale muziek:-)
Het orkest bleek ook niet helemaal zuiver te spelen. Iets waar ik ook al geen last van had. Kortom: mijn eerste klassieke concert van het Chinese Nationale Chinese Orkest was een groot succes.
De muur bezochten wij toen er zeker 20cm in Beijing was gevallen (2de sneeuwval in Beijing deze herfst/winter). Ineens kregen wij een gids mee om ongelukken te voorkomen. (was van oorsprong een tour waarbij je op punt A op de muur gezet wordt en na 4 uur lopen bij punt B weer wordt opgehaald.
De gids bleek gelukkig overbodig. Er was geen noemenswardige sneeuw op de muur gevallen (toch een prima verdedigingswerk wat dat betreft). En de glijpartijen waar hij (en de regering!?) bang voor waren bleven dan ook uit. Ik moet zeggen dat als er zoveel sneeuw als in Beijing was gevallen de oorspronkelijk tocht ook niet gemaakt kon worden zonder touwen of stijgijzers.
De muur zelf was zoals je hem ook altijd op de plaatjes ziet. Erg mooi en hij lijkt oneindig over de heuvels en bergen te slingeren. Wat een werk moet dat geweest zijn. Ik heb nog even geredetwist met de gids over het nut van muur aangzien de Mongolen desondanks toch nog twee keer China wisten binnen te vallen. Of mijn opmerking bij hem in de smaak viel weet ik niet, maar hij reageerde wel erg serieus en 'not-amused'.
De verboden stad hadden wij de dag daarvoor bezocht. Het was die dag al erg koud, maar ondanks dat was het er ook erg druk. Helemaal niet zoals in de film "The last emperor". Daar was het een oase van rust. Toch niet altijd maar op films vertrouwen denk ik.
Het Zomerpaleis is waarschijnlijk fantastisch om in de zomer te bezoeken. Helaas was het bij ons herfst en behoorlijk mistig (smog?). Wel aangenaam en erg gezellig samen door het park gewandeld.
De Kung-Fu show is een echte aanrader. Veel licht, rook, en zeer kundige krijgers. (zelfs de 5-jarigen bezoemden ons angst in).
Mocht je eens in de buurt zijn van Beijing dan mag je deze toch zeker niet missen. Kost wel weer E20,- voor een show van 1,5u. Wat dat betreft was China niet goedkoop. Het eten en verblijf is daarentegen net als de rest in Azie erg goodkoop.
Van China naar Nepal.
Om geld en tijd te besparen zijn wij met het vliegtuig gegaan.
Tibet, waar wij oorpsonkelijk ook heen zouden gaan, hebben wij overgeslagen. Met name vanwege het prijskaartje dat hangt aan Tibet (ong. E1000,- voor 10 dagen per persoon). Het hoge prijskaartje komt met name doordat alles georganiseerd gedaan moet worden. Ook zijn er allemaal 'permits' nodig om steden in Tibet te bezoeken.
Gelukkig hadden wij in Xiahe en Langmusi (China) al Tibetaanse dorpjes bezocht en zo een indruk gekregen van het-Tibet-gevoel. Een gevoel dat wij voor enkele dagen prima vonden, maar langer hoefde van ons niet.
Zoals ik al begon in mijn verhaal ging de vlucht voorspoedig. Enkel een klein voorvalletje.
Zoals iedereen weet mag je bijna niks meer meenemen het vliegtuig in als handbagage. Zeker geen messen!
Karin had gelukkig beide zakmessen uit de handbagage gehaald.
Tijdens het scannen van onze handbagage bleek er toch een mes in te zitten. De beambte zei: "knife, knife". Wij een beetje elkaar dom aankijken. Wilde ik de tas meenemen, maar dat mocht toch echt niet. Hij een beetje zoeken in onze tas. Kon het natuurlijk niet vinden. Of ik hem wilde pakken. Ik nog: "no knife, no knife". Toen mocht ik op het rontgenscherm meekijken. En inderdaad: daar zag ik onze tas met wat spulletjes en heel duidelijk een van onze zakmessen! Oeps! Ik weer voelen en ja hoor daar was 'ie. Ik balen. Je weet natuurlijk dat als je 'm laat zien dat je je mes kwijt bent en dan pas door mag lopen. Dat vond ik wel zonde natuurlijk. En op het moment dat de beambte even niet keek stopte ik het mes snel in mijn broekzak. Ik tegen Karin: "Ik heb 'm in mijn zak gestopt. Denk je dat dat handig is?" Karin: "Nee, dat lijkt mij niet". Dus ik wilde 'm terug in de rugtas stoppen. komt net de beamte weer terug. Mmmmm, wat nu? Als ik 'm uit mijn broekzak haalt staat dat wat raar. En als hij de rugzak weer door de scanner haalt ziet hij dat het mes weg is. Raden waar ze dan gaan zoeken. En dat staat nog veel raarder zo niet verdacht. En zoals het idee van het zakmes in mijn broekzak stoppen opkwam zo kwam ook de oplossing op. Ineens! "I found this one!" Zei ik terwijl ik hem uit mijn broekzak haalde en heel verbaasd keek. De beambte zei dat ik 'm nog kon inchecken. Moest ik wel weer terug naar de incheckbalie. Ik terug naar de balie. Natuurlijk te klein om los te versturen en onze grote rugzakken waren al een uur geleden ingecheckt. Toen heb ik het mes appart in een doosje van 20x20x30cm laten verpakken voor E2,- en alsnog ingecheckt.
En na de vlucht kwam het doosje met enkel een zakmes erin keurig op de bagageband langs.
Op het vliegveld van Kathmandu moesten wij nog een visum regelen. Weer U.S.$ 40,- p.p. Natuurlijk hadden wij enkel Chinees geld. Wij mochten wel betalen met Chinees geld, maar volgens zijn koers kwamen wij net 3 dollar te kort.
Mocht ik het gebouw gewoon uitlopen en dus 'het land in zonder visum' om buiten te pinnen.
Ik naar beneden (aankomsthal was 1ste verdieping). Totaal geen controle, ik kon gewoon naar buiten lopen!? Heel raar. Daar zag ik een wisselkantoor en ik mijn geld gewisseld voor Nepalese Roepies. Bleek het wel genoeg om 2 visa te betalen. Ik weer terug omhoog, Enkel een roltrap omhoog te vinden die naar beneden liep... Met zevenmlijspassen de trap omgerend. Daar de man de Roepies voorgelegd; reageert hij: "Only foreign currency" (enkel buitenlandsgeld).
Samen met Karin, die daar al die tijd stond te wachten, vriendelijk maar wel duidelijk makend dat het een bijzonder gang van zaken is om geen eigen geld te willen ontvangen.
Na enig aandringen bleken mijn Chinese Yuan (die ik gewisseld had en dus niet meer had) wel weer genoeg te zijn. Ik pissig. Eerst geld wisselen en daarna toch wel accepteren... Uiteindelijk waren wij de laatste van het vliegtuig die daar nog stonden. Het was al 23:30u en ook hij wilde waarschijnlijk naar huis. Mochten wij toch wel met Roepies betalen. Wij betalen. Kregen wij paspoorten etc terug, maar niet onze 20 Roepies (=E0,20ct) wisselgeld. Wij zeiden niks en keken hem een paar tellen aan totdat hij de 20 Roepies (waar hebben wij het over!?) gaf.
Een bijzonder ontvangst in nieuw land!
Gelukkig stond er vervoer en een man met onze namen op een bordje te wachten buiten de luchthaven. De overnachting hadden wij last-minute per e-mail geregeld en wij wisten niet zeker of het zou lukken. Toch wel fijn om een slaapplek te hebben om 23:30u in een (corrupte) stad die je niet kent.
Kathmandu zelf is een hele bijzondere mengeling van allerlei kleuren, geluiden, mensen, tempels, etc... maar vooral geuren. Geen stad dat zo een duidelijke eigen mengelmoes van geuren heeft. De geuren zijn met name van; de tientallen kruiden die met name in de keukens gebruikt worden, wierook, kaarsjes, mensen, etc...
Kathmandu zelf hebben wij reeds na enkele dagen achter ons gelaten om er de laatste drie dagen van onze reis weer terug te komen, souvenirs te kopen, geuren te snuiven en de 8ste van december terug te vliegen naar Europa.
In een volgend bericht meer over de stad Kathmandu, Pokhara, onze 6-daagse trekking, wildwater-kayak-avontuur en National Park Chitwan (waar Karin haar 28ste verjaardag zal vieren in een kano tussen de krokodillen (geen grapje)).
Wederom bedankt voor alle reacties op de site en per e-mail die wij van jullie krijgen. De foto's volgen zoals nu gebruikelijk weer een paar dagen later.
o, ja. Onze mobiele telefoon doet het niet in Nepal. Berichten sturen heeft dus helaas geen zin.
De vlucht van Beijing naar Kathmandu (via Kunming) ging allemaal erg voorspoedig (afgezien van een miniem detail; maar daarover later meer). Wij zijn nu in Nepal. Ons laatste land voor wij weer Europa in zullen vliegen.
Vandaag zijn we met de bus uit Kathmandu naar Pokhara gereden. De rit duurde slechts 7 uur. In kilometers zat het rond de 200km. Je begrijpt het al: heerlijk heen en weer slingeren over de weg, langs andere weggebruikers, door kuilen en gaten en onderweg mochten wij slechts 5 gekantelde bussen/vrachtwagens aanschouwen. De mooiste was wel waar de voorwielen van de vrachtwagen over de afgrond hingen en de achterwielen 2 a 3 meter boven het gebroken asfalt hingen. De wagen was weliswaar niet gekanteld, toch een mooi gezicht. Zeker omdat de bestuurder en 3 kompanen ontspannen een kaartspoel aan het spelen waren onder de achterwielen. Helaas geen foto kunnen maken. Deze was zeker een Zilveren Camera waard geweest (en dat zonder Photoshop!).
Miraculeus is onze bus wel op de weg gebleven en heeft deze zelfs geen schrammetje meer gemaakt dan toen wij vertrokken.
De plaats Pokhara (850m) zal voor ons het vertrekpunt zijn van een trek (=meerdaagse wandeling) richting Annapurna 8091m. Het beklimmen van de top zelf kost iets rond de E15.000,- p.p. Mede om deze reden zullen wij een toppoging achterwege laten en niet verder gaan dan Poon Hill 3270m. Deze hardcore trekking zal ons maar liefts 6 dagen van het leven kosten.
Maar voor het zover is zal ik eerst nog vertellen over onze laatste dagen in China.
China; de laatste dagen.
Niet alleen hebben wij nog een klassiekstuk (Mahler 9) bijgewoond, ook nog de grote muur beklommen plus bewandeld, de verboden stad bezocht, rond het zomer paleis gelopen, een Kung-Fu Show bijgewoond en enkele souvernirs gekocht (zelfs een paar voor de thuisblijvers).
Het concert bleek een onnavolgbaar stuk te zijn. Karin beschreef het als volgt: "een bijna niet tonaal stuk gecomponeerd door een man het einde van zijn leven". Dat klonk mij als muziek in de oren aangezien ik normaliter enkel luister naar a-tonale muziek:-)
Het orkest bleek ook niet helemaal zuiver te spelen. Iets waar ik ook al geen last van had. Kortom: mijn eerste klassieke concert van het Chinese Nationale Chinese Orkest was een groot succes.
De muur bezochten wij toen er zeker 20cm in Beijing was gevallen (2de sneeuwval in Beijing deze herfst/winter). Ineens kregen wij een gids mee om ongelukken te voorkomen. (was van oorsprong een tour waarbij je op punt A op de muur gezet wordt en na 4 uur lopen bij punt B weer wordt opgehaald.
De gids bleek gelukkig overbodig. Er was geen noemenswardige sneeuw op de muur gevallen (toch een prima verdedigingswerk wat dat betreft). En de glijpartijen waar hij (en de regering!?) bang voor waren bleven dan ook uit. Ik moet zeggen dat als er zoveel sneeuw als in Beijing was gevallen de oorspronkelijk tocht ook niet gemaakt kon worden zonder touwen of stijgijzers.
De muur zelf was zoals je hem ook altijd op de plaatjes ziet. Erg mooi en hij lijkt oneindig over de heuvels en bergen te slingeren. Wat een werk moet dat geweest zijn. Ik heb nog even geredetwist met de gids over het nut van muur aangzien de Mongolen desondanks toch nog twee keer China wisten binnen te vallen. Of mijn opmerking bij hem in de smaak viel weet ik niet, maar hij reageerde wel erg serieus en 'not-amused'.
De verboden stad hadden wij de dag daarvoor bezocht. Het was die dag al erg koud, maar ondanks dat was het er ook erg druk. Helemaal niet zoals in de film "The last emperor". Daar was het een oase van rust. Toch niet altijd maar op films vertrouwen denk ik.
Het Zomerpaleis is waarschijnlijk fantastisch om in de zomer te bezoeken. Helaas was het bij ons herfst en behoorlijk mistig (smog?). Wel aangenaam en erg gezellig samen door het park gewandeld.
De Kung-Fu show is een echte aanrader. Veel licht, rook, en zeer kundige krijgers. (zelfs de 5-jarigen bezoemden ons angst in).
Mocht je eens in de buurt zijn van Beijing dan mag je deze toch zeker niet missen. Kost wel weer E20,- voor een show van 1,5u. Wat dat betreft was China niet goedkoop. Het eten en verblijf is daarentegen net als de rest in Azie erg goodkoop.
Van China naar Nepal.
Om geld en tijd te besparen zijn wij met het vliegtuig gegaan.
Tibet, waar wij oorpsonkelijk ook heen zouden gaan, hebben wij overgeslagen. Met name vanwege het prijskaartje dat hangt aan Tibet (ong. E1000,- voor 10 dagen per persoon). Het hoge prijskaartje komt met name doordat alles georganiseerd gedaan moet worden. Ook zijn er allemaal 'permits' nodig om steden in Tibet te bezoeken.
Gelukkig hadden wij in Xiahe en Langmusi (China) al Tibetaanse dorpjes bezocht en zo een indruk gekregen van het-Tibet-gevoel. Een gevoel dat wij voor enkele dagen prima vonden, maar langer hoefde van ons niet.
Zoals ik al begon in mijn verhaal ging de vlucht voorspoedig. Enkel een klein voorvalletje.
Zoals iedereen weet mag je bijna niks meer meenemen het vliegtuig in als handbagage. Zeker geen messen!
Karin had gelukkig beide zakmessen uit de handbagage gehaald.
Tijdens het scannen van onze handbagage bleek er toch een mes in te zitten. De beambte zei: "knife, knife". Wij een beetje elkaar dom aankijken. Wilde ik de tas meenemen, maar dat mocht toch echt niet. Hij een beetje zoeken in onze tas. Kon het natuurlijk niet vinden. Of ik hem wilde pakken. Ik nog: "no knife, no knife". Toen mocht ik op het rontgenscherm meekijken. En inderdaad: daar zag ik onze tas met wat spulletjes en heel duidelijk een van onze zakmessen! Oeps! Ik weer voelen en ja hoor daar was 'ie. Ik balen. Je weet natuurlijk dat als je 'm laat zien dat je je mes kwijt bent en dan pas door mag lopen. Dat vond ik wel zonde natuurlijk. En op het moment dat de beambte even niet keek stopte ik het mes snel in mijn broekzak. Ik tegen Karin: "Ik heb 'm in mijn zak gestopt. Denk je dat dat handig is?" Karin: "Nee, dat lijkt mij niet". Dus ik wilde 'm terug in de rugtas stoppen. komt net de beamte weer terug. Mmmmm, wat nu? Als ik 'm uit mijn broekzak haalt staat dat wat raar. En als hij de rugzak weer door de scanner haalt ziet hij dat het mes weg is. Raden waar ze dan gaan zoeken. En dat staat nog veel raarder zo niet verdacht. En zoals het idee van het zakmes in mijn broekzak stoppen opkwam zo kwam ook de oplossing op. Ineens! "I found this one!" Zei ik terwijl ik hem uit mijn broekzak haalde en heel verbaasd keek. De beambte zei dat ik 'm nog kon inchecken. Moest ik wel weer terug naar de incheckbalie. Ik terug naar de balie. Natuurlijk te klein om los te versturen en onze grote rugzakken waren al een uur geleden ingecheckt. Toen heb ik het mes appart in een doosje van 20x20x30cm laten verpakken voor E2,- en alsnog ingecheckt.
En na de vlucht kwam het doosje met enkel een zakmes erin keurig op de bagageband langs.
Op het vliegveld van Kathmandu moesten wij nog een visum regelen. Weer U.S.$ 40,- p.p. Natuurlijk hadden wij enkel Chinees geld. Wij mochten wel betalen met Chinees geld, maar volgens zijn koers kwamen wij net 3 dollar te kort.
Mocht ik het gebouw gewoon uitlopen en dus 'het land in zonder visum' om buiten te pinnen.
Ik naar beneden (aankomsthal was 1ste verdieping). Totaal geen controle, ik kon gewoon naar buiten lopen!? Heel raar. Daar zag ik een wisselkantoor en ik mijn geld gewisseld voor Nepalese Roepies. Bleek het wel genoeg om 2 visa te betalen. Ik weer terug omhoog, Enkel een roltrap omhoog te vinden die naar beneden liep... Met zevenmlijspassen de trap omgerend. Daar de man de Roepies voorgelegd; reageert hij: "Only foreign currency" (enkel buitenlandsgeld).
Samen met Karin, die daar al die tijd stond te wachten, vriendelijk maar wel duidelijk makend dat het een bijzonder gang van zaken is om geen eigen geld te willen ontvangen.
Na enig aandringen bleken mijn Chinese Yuan (die ik gewisseld had en dus niet meer had) wel weer genoeg te zijn. Ik pissig. Eerst geld wisselen en daarna toch wel accepteren... Uiteindelijk waren wij de laatste van het vliegtuig die daar nog stonden. Het was al 23:30u en ook hij wilde waarschijnlijk naar huis. Mochten wij toch wel met Roepies betalen. Wij betalen. Kregen wij paspoorten etc terug, maar niet onze 20 Roepies (=E0,20ct) wisselgeld. Wij zeiden niks en keken hem een paar tellen aan totdat hij de 20 Roepies (waar hebben wij het over!?) gaf.
Een bijzonder ontvangst in nieuw land!
Gelukkig stond er vervoer en een man met onze namen op een bordje te wachten buiten de luchthaven. De overnachting hadden wij last-minute per e-mail geregeld en wij wisten niet zeker of het zou lukken. Toch wel fijn om een slaapplek te hebben om 23:30u in een (corrupte) stad die je niet kent.
Kathmandu zelf is een hele bijzondere mengeling van allerlei kleuren, geluiden, mensen, tempels, etc... maar vooral geuren. Geen stad dat zo een duidelijke eigen mengelmoes van geuren heeft. De geuren zijn met name van; de tientallen kruiden die met name in de keukens gebruikt worden, wierook, kaarsjes, mensen, etc...
Kathmandu zelf hebben wij reeds na enkele dagen achter ons gelaten om er de laatste drie dagen van onze reis weer terug te komen, souvenirs te kopen, geuren te snuiven en de 8ste van december terug te vliegen naar Europa.
In een volgend bericht meer over de stad Kathmandu, Pokhara, onze 6-daagse trekking, wildwater-kayak-avontuur en National Park Chitwan (waar Karin haar 28ste verjaardag zal vieren in een kano tussen de krokodillen (geen grapje)).
Wederom bedankt voor alle reacties op de site en per e-mail die wij van jullie krijgen. De foto's volgen zoals nu gebruikelijk weer een paar dagen later.
o, ja. Onze mobiele telefoon doet het niet in Nepal. Berichten sturen heeft dus helaas geen zin.
-
17 November 2009 - 15:02
Marcel En Ruby:
Wadikaaa.. Zo te lezen gaat alles goed met jullie en beleven jullie nog steeds een bijzonder avontuur. Wij zijn op dit moment ook bezig met een super avontuur (VERBOUWEN) haha.
Geniet nog lekker van de laatste paar weken, want voor je het weet zit je aan een bord andijvie stampot!
Dikke Kus Marcel en Ruby -
17 November 2009 - 15:17
Henk:
Wauw, dat mestrucje is ook echt iets voor Wouter.
Door het oog van de chinese naald willen kruipen.
Bejing in de sneeuw lijkt mij ook een heel apart gezicht. Mooi verslag, met plezier blijf ik ze lezen.
Waarschijnlijk de één na laatste?
Groeten,
Henk -
17 November 2009 - 15:43
Ilse:
Ik wens jullie nog heel veel plezier in Nepal! Ook een wens van mij om daar eens heen te gaan.. dus kijk goed om je heen, dan kunnen jullie alvast mooi verslag doen!
Geniet van jullie laatste land!
Veel groetjes Ilse -
17 November 2009 - 16:28
Pinokevinnie:
Geniet nog even van deze bijzondere reis. Hier verandert vrij weinig.
Ik mis jullie wel op school, dus heb een dubbel gevoel wb de terugreis -
17 November 2009 - 17:50
Menno En Wendy:
Geniet er nog even vanaf
Voor je het weet ben je weer in Nederland
Veel plezier met de trekking tocht en tot snel
Ooh ja, ik heb vandaag kaart ontvangen, dank jullie wel!
Liefs,
Wendy (en Menno) -
17 November 2009 - 18:44
Vincent:
ach, dat ene messie, daar heb je toch niks aan, want ze kenneh ook daar allemaal kungfu natuurlijk (?). Hier verkeren we in de sfeer van regen en pepernoten. Ciao -
17 November 2009 - 18:56
Anita:
Achhhh missen jullie nog net die vent met z'n baard.
Geniet er maar van de laatste dagen. Karin je aquarium draait nog met grote guppen uit het IJ :)
gr Anita -
18 November 2009 - 11:00
Elsenora:
haha.. hartelijk gelachen om het droge ' zou dat handig zijn..' Wel superservice dat jullie het mes nog mochten inchecken! Ik ben zo eens een nijptang kwijtgeraakt!?!
Benieuwd naar jullie laatste avonturen.. driedubbel genieten van de laatste weken.
Succes met de trekking! Zal wel koud zijn rond deze tijd van het jaar!
Brrrr..
-
18 November 2009 - 11:40
Femke En Maarten:
Hallo,
Nou, dat was weer een mooi verhaal zo over dat mes.
Enne... over de beambte bij Kathmandu, nooit gehoord over het zeer trage ambtenarenapparaat die je met wat geld hier en daar zeer kan voorspoedigen (omkopen dus). Daar zat die man gewoon op te wachten. En jullie als rijke westerlingen hadden dat toch gewoon kunnen begrijpen???
gr.
Maarten -
18 November 2009 - 14:12
Paulien:
Ik weet wat er op de vloer ligt op foto 11: rode peper. En ik ga natuurlijk voor de hoofdprijs.
Kunnen jullie niet elke week blijven schrijven? Ik zal het missen!
Geniet er nog van en vooral van die geweldige tour in Nepal! -
18 November 2009 - 17:34
Heerlijke Foto's!:
euh dat moest dus hier -
19 November 2009 - 19:40
Lidy:
Weer een mooi verslag. En weer leuk om te lezen en om de fot's te zien.
Lieve groetjes. -
20 November 2009 - 16:33
Marion:
hey Karin en Wouter,
wat een verhaal weer, dat mes is dus toch weer mee.He geniet van de laatste weken!
Jullie missen wel de pepernoten enzo, maar voor de kerstborrel zijn jullie mooi op tijd. Ik reken op jullie!!
liefs Marion -
23 November 2009 - 20:38
Coby:
het is weer een prachtig verhaalvan zowel de "kaartende"mannen en de beambte die het mes zag (ha ha) maar ik vind jullie wel een beetje "krenterig"ivm die 20 roepies (hi hi) we hopen dat jullie de laatste weken nog veel zien en meemaken dan kunnen wij er ooknog van genieten. Alvast een goede terugreis gewenst en tot gauw in Nederland
Jullie missen net de chocoladeletters,maar dan nemen wij er een extra!!liefs piet en coby
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
