Het hoge noorden...

Hallo allen,

Bedankt voor alle reacties, het blijft leuk om deze te lezen.

Vandaag (in Sapa) weer achter de pc gekropen. Het originele plan voor vandaag om te gaan zwemmen is dit keer helaas niet in het water gevallen. Als je begrijpt wat ik bedoel. Het eerste hotel waar wij het zwembad wilden bezoeken, bleek alleen gasten in hun zwembad toe te laten. Maar natuurlijk konden wij ook een massage/spa boeken voor U.S. $45,- en dan gebruik maken van het zwembad. Nogal duur voor een massage die in het dorp zelf voor nog geen U.S. $10,- aangeboden worden. Alleen het zwembad bleek toch wel mogelijk voor een uurtje. Kosten U.S. $20,- p.p.!!! Ik vroeg mij af wat voor een zwembad dat wel niet moest zijn! Karin vertelde de man dat wij in 4 weken reizen in Vietnam nog nooit zo een probleem hadden om ergens een zwembad in te komen. De man keek beteuterd en zag daarna enkel nog onze rug steeds kleiner worden.
Wij daarna naar een internetcafe om te kijken of er nog meer mogelijkheden waren. Er bleken er nog 2 mogelijkheden. De ene vroeg $6,- voor een mini indoorzwembad en de ander had een groter zwembad; prijs onbekend. Wij naar opweg naar de laatste. Na wat zoeken eindelijk gevonden. Bleek deze dicht te zijn voor renovatie... Nu dus maar in het internetcafe om onze site te updaten.

Nu dus in Sapa, een bergdorpje op 1500m hoogte. Koele lucht en mooie uitzichten. Helaas mogen wij van het laatste niet elke dag evenveel genieten aangezien het hier behoorlijk mistig kan zijn. En zoals jullie weten bestaat mist uit wolken die weer regen met zich meebrengt. Vietnam is dan ook voor ons het land van 'de nattigheid' (behalve als je wilt zwemmen ;-)

Om in Sapa te komen hebben wij een nachttrein genomen van Hanoi (21:30u) naar Lao Cai (5:30u). En vandaar naar Sapa met een mini-busje (uurtje rijden).
Voor mij was het de eerste keer in een couchette. Een prettige ervaring. Wij hadden met opzet een couchette van 4 personen ZONDER tv geboekt. Geen herrie graag! Maar natuurlijk bleek ook onze couchette een flatscreen te hebben. Lang leve de vooruitgang :-(

Gelukkig stond deze erg zacht (zelfs voor westerse begrippen) en wilden de twee Vietnamese dames met wie wij de couchette deelden meteen gaan slapen na vertrek van de trein. Lichten uit, tv uit (Yes!!!), oordopjes (met eigen muziek) in en slapen. Alhoewel het slapen wat tegenviel, zo zijn of de wielen van de treinen in Vietnam niet echt rond of zijn de rails onafhankelijk van elkaar wat verzakt. Keuze C: beide is waar; kan ik mij ook nog wel voorstellen.
Kortom wij hotsten en klotsten alle kanten op in ons bedje. Altijd nog beter dan die "busritten des doods".

Sapa is dus een toeristisch bergdorpje met in de directe omgeving allerlei dorpjes waar minderheden wonen (mensen van andere etnische afkomst dan het gros van de Vietnamezem). Deze minderheden dragen allen nog hun traditionele kledij. Dit maakt het natuurlijk erg interessant voor de toerist om hier te komen en ze te kunnen bekijken.
Verschillende leden van enkele stammen van deze minderheden bezoeken het dorpje Sapa zelf om hun koopwaar aan de 'man' (maar toch voornamelijk 'vrouw' te brengen;-)
Dit wordt constant gedaan. Natuurlijk op de markt zelf, maar vooral terwijl je zelf door het dorpje loopt. Ze komen op je af, lopen met je mee, vragen hoe je heet, waar je vandaan komt, etc. en dan vragen ze of je iets van ze wilt kopen: "You buy something from me?".
Over het algemeen niet eens zo heel vervelend. Opvallend is hoe goed zij Engels spreken terwijl zij dat niet op school hebben gehad!

Eergisteren hebben wij zelf een wandeling gemaakt naar een naburig dorpje Cat Cat. In het dorpje aangekomen was niet duidelijk of dit 'het' dorp was of dat verederop het 'echte' dorp zou zijn. Wij verder gelopen, maar na 30 minuten een rivier gevolgd te hebben liep deze toch behoorlijk dood. Ineens moesten wij de rivier oversteken (6 m breed, 1 m diep en behoorlijke stroming). Net voor wij ons rechtsomkeer wilden maken zagen wij aan de andere kant van de rivier een paar locals aankomen. Zij draaide er hun hand niet voor om en eentje ging gewoon door de rivier terwijl de andere twee over een bamboestok balanceerde en zo aan onze kant geraakte. Wij hebben ze maar gevolgd terug richting ons beginpunt. Vandaar een klein stukje omhoog lopen en daar een brommertje terug naar het dorp Sapa genomen.

Ook gisteren een wandeling gemaakt dit keer met gids. Het regende niet die ochtend. (De ochtend daarvoor hadden wij hem ook al geboekt, maar hebben wij deze weer gecanceld toen het regende.) En gelukkig bleef het de hele dag droog. Wij hebben drie dorpjes bezocht die dag, allen te voet en met eigen gids. Wel met een mini-busje terug gegaan.
De wandeling was erg bijzonder. Langs en door de rijstvelden (de moddersporen aan onze schoenen, sokken, enkels en broeken getuigen hiervan). Door 3 verschillende 'minderheden' dorpjes. Langs waterbuffels, kippen, eenden, kuikentjes, stroompjes, etc.
Deze wandeling was duidelijk niks voor Ruby en Marcel (zie Thailand, Chang Mai) zo waren de paden van redelijk glibberig tot spekglad. En ook waren er geen andere (lees: minder glibberige) paden. Ha ha.
Toch is geen van ons languit in het drassige rijstveld geglibberd. De schoenen die wij in Nederland hadden gekocht (en nu onherkenbaar zijn) hebben weer goed dienst gedaan. Ook kreeg Karin hulp bij de steile en/of glibberige paden van 2 dames van een minderheden dorpje. Zij wandelden vanaf Sapa tot hun eigen dorpje helemaal mee (2 uur). Daar aangekomen mochten wij iets van hun kopen. Natuurlijk weer allerlei handgemaakte tasjes, etc gekocht voor een grijpstuiver. (Alsof je spiegeltjes ruilt voor goud).
Naar het volgende dorpje liepen er weer andere dames van een ander dorpje mee.
Waar wij de grootste moeilijkheden hadden om te blijven staan met onze bergschoenen en bergwandelervaring, liepen zij op badslippertjes van een kwartje (oude NL munt van 25ct) zonder enige moeite op een door de rijstvelden. Daarbij droeg 1 van de twee ook nog een 3 maanden ouder baby op haar rug in doeken gewikkeld. Niet te geloven!
Nog indrukwekkender was een gezin dat op blote voeten een glibberig en steil (35 graden) pas omhoog liep. Niet alleen had de moeder een kind op de rug, maar ook hun zoon van nog geen 4 had zijn zusje (1,5 jaar) op de rug en droeg haar zonder problemen naar boven (zie foto en filmpje).
Bij ons (westerse wereld) zou dat mannetje zelf nog op de rug, aan de hand of aan touw omhoog gegaan zijn.

Wij waren blij dat wij voor deze tocht een gids hadden. Zelf hadden wij de weg niet echt gevonden, of hadden gedacht dat dat pad nooit de bedoeling geweest kon zijn. En afgezien daarvan hadden wij het ook niet zelf mogen doen. Zo moet je bij elke dorp bezoeking vergezeld zijn van een gids en wordt het doorgegeven aan de 'regering'. Big Commie Brother is watching you!

's Avonds weer de openhaard aangedaan in onze kamer van Auberg Dang Trung. Inderdaad een openhaard. Wanrt hier op 1500m is het best fris te noemen. Wij dragen hier namelijk weer een lange broek, truitje over ons t-shirt en dichte schoenen met sokken. brrrr....

Voordat wij naar Sapa gingen zijn wij nog naar Halong Bay gegaan en hebben wij, eindelijk, kleding laten maken. Aardige mensen in de kledingwinkel alleen ik heb twijfels over hun vakmanschap. Zo moest mijn broek drie keer terug naar het atelier aangezien deze elke keer te strak was bij mijn bovenbenen. Een nieuwe ervaring voor mij;-)Karin is weer een net(niet)hip jasje en broek rijker. Ondertussen komen de kilo's erbij, in de tas welteverstaan. Wij denken er dan ook over om een goed gevulde doos naar NL te sturen.

Halong Bay hebben wij bezocht in een driedaagse trip. Eerst 3 uur bussen (met 20 minuten stop bij grootscheeps verkooppunt van allerhande toeristische spullen). Daarna op de boot. Wij zouden een deluxe boot hebben, maar doordat wij niet op de boot mochten slapen zoals de rest moesten wij de eerste dag op een andere boot. Wij mochten niet op de boot slapen aangezien ons paspoort bij de Chinese ambassade lag (i.v.m. visa aanvraag voor China). Waarom heb je een paspoort nodig als je op een boot wilt slapen vraag je je nu natuurlijk af. Dat is om de volgende rede: de gids neemt alle paspoorten in bij aankomst op de boot en geeft deze na verlaten van de boot terug. Mocht de boot zinken dan kan de gids (die ook op die boot sliep!?) de paspoorten afgeven aan de instanties en zo weet je wie er op de boot zaten. Tot 3 weken terug was het allemaal niet zo een probleem, maar 2 weken terug is er een boot gezonken (vele doden) en kon de gids (die het wel overleefde!?) niet alle paspoorten overhandigen. Ja ja, bureaucratie gaat hier verder dan je je kan voorstellen. In onze ogen te gek voor woorden, maar hier doe je wat gezegd wordt en denk je er niet over na. Zo is het hier als je in elke hand een appel hebt en je vraagt: "Hoeveel appel heb je?" Dan zullen ze als volgt antwoorden; ze houden hun ene hand op en zeggen "1 appel", dan houden ze hun andere hand op en zeggen "1 appel". In een keer antwoorden met: "2 appels" vraagt om zelf nadenken en dat wordt je hier niet geleerd schijnbaar.
Erg moeilijk te begrijpen voor ons. Zo moesten wij op de boot apart zitten van de andere toeristen omdat wij een luxere tour hadden geboekt en kregen op onze tafel precies hetzelfde eten als de anderen.
Nog zo iets. Wij verbleven in een hotel (op het eiland Cat Ba) de twee nachten en mochten bij het avondeten niet zelf onze tafel of zelfs tafelgenoten kiezen. Wij hadden kamer 1106 en dus moesten wij aan die en die tafel zitten met die en die kamer. Dat was namelijk zo bedacht en niks anders was mogelijk... En dan was het eten ook niet echt om over naar huis te schrijven (wat ik dan nu toch maar doe;-)

Het natuurschoon, waarvoor wij de toer uiteindelijk boekte was erg mooi. Her en der grote steenpuisten die zo goed als loodrecht uit het water omhoog rijzen. Volgens de legende gevormd door een draak die het land ging beschermen en door zijn lichaam en staart grote groeven in de stenen maakte. Wetenschappers hebben het niet over een draak maar over het vergaan van het zachtere kalksteen dat er tussen gezeten heeft en erosie dat voor de verdere vorming ervan heeft gezorgd. Eerlijk gezegd zien wij meer in de eerste versie;-)
Tijdens de tour ook nog een erg mooi (belichte) druipsteengrot bezocht.

Ook Monkey Island bezocht. Daar komen 's Middags na het heetst van de dag aapjes naar het strand (uit het bos/jungle gedeelte van het eiland). Erg leuk voor toeristen, totdat ze je tas/handdoek pakken en jij gaat lachen (en dus je tanden laat zien) en zij denken dat het een gevecht wordt. Zo is onze gids gebeten door zo'n aap. Een toeriste haar tas werd namelijk gepakt na de hele tijd 'gespeeld' te hebben met de aapjes. En tijdens het terug halen van de tas werd onze gids gebeten.
Wij verbleven tijdens dit gebeuren op een veilige afstand in onze kayak. Heerlijk in het ondergaande zonnetje kayakkend in die prachtige omgeving.
Om naar het Monkey Island te gaan kwamen wij met de boot nog langs een drijvend dorpje (a la 'Waterland' film van Kevin Costner). Armoe ten top, net als in Cambodje op Tonle Sap Lake.

Bij terugkomst in ons hotel in Hanoi bleek onze visa voor China in ons paspoort te zitten (jippie!) en 'een' kamer klaar te zijn voor ons. 'Een' kamer aangezien 'de beloofde' kamer natuurlijk niet beschikbaar meer was...
Vietnam, het blijft je verbazen!

Dezelfde avond nog kleding besteld (zie verslag),de dag daarna laten herstellen, opgehaald en trein naar Lao Cai + (volgende ochtend) bus naar Sapa.


Morgen, donderdag 15 oktober, uitchecken bij Auberge en bus naar Lao Cai. Dan of slapen in Lao Cai en grens over met China of morgen grens over en slapen in Hekou (China).

Binnenkort weten wij en jullie meer.

Hartelijke groetjes van ons.